Jamie Oliver is een held. Klaar. Meer hoef ik eigenlijk al niet over hem te zeggen. Toch is het voor jullie als lezers toch fijn om te weten wat hem dan een held maakt.
Ik was een aantal jaar jonger toen ik Jamie voor het eerst leerde kennen. Zijn blije blonde koppie en zijn sprankelende ogen trokken al meteen mijn aandacht, maar wat hij met eten kon, nog des te meer. Inmiddels volg ik hem op televisie, internet en koop ik zijn kookboeken.
Geboren als Engelsman is hij bekend met het ‘food=love’-principe en hij kan dan ook als de beste echt Engelse ‘Sunday night diners’ maken, waarbij de hele familie gezellig gezamenlijk van een stuk gehaktbrood kan smikkelen.
Wat hem echter zo bijzonder maakt, is dat hij verder kijkt dan zijn Engelse neus lang is. Hij heeft zijn culinaire invloeden opgedaan in onder andere Australië en de Verenigde Staten, maar vooral ook in Italië. Zelf zegt hij vaak dat hij hier heeft geleerd wat het allerbelangrijkste is bij koken: het gebruik van verse, lokale producten. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik kan me trouwens wel voorstellen dat dit een echte eyeopener was voor Jamie, opgroeiende in ‘jack with beans’-Engeland.
Die ‘sunday night diners’ waar ik het eerder over had, zijn echter niet de enige Engelse specialiteiten van Jamie. Hij is ook erg goed in braadstukken en hartige pasteitjes, evenals stoofpotten en braadstukken. Voedzaam eten dus, en dit kan misschien wel een nadeel zijn van Jamie: in.al.zijn.gerechten.zit.olijfolie. Véél olijfolie. Deze olijfolie maakt wel echt zijn gerechten af, dus als je op de lijn let; zie het een keer door de vingers. Jamie is het waard.
Momenteel ben ik zijn zoveelste prachtige kookboek door aan het spitten (‘Jamie’s diners’), dat naast heerlijke recepten ook schattige foto’s van zijn dochtertjes en persoonlijke tips bevat. De pasta met gemarineerde ricotta uit de oven is hiervan zeker de aanrader, zowel mijn vriend als ik hebben dit gerecht met veel liefde gegeten. Liefde voor elkaar, de pasta en Jamie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten